Диалоги

У врача

В аптеке

 

Упражнения

 

Армения – колыбель мировой цивилизации.

 

Армения – это страна с древней историей и богатой культурой.   Фактически, это одна из стран мира с древнейших центров цивилизации. Научные исследования, многочисленные археологические находки и старые рукописи доказывают, что Армянское нагорье является самой колыбелью цивилизации.

Некоторые из самых древнейших артефактов в мире были найдены в Армении. На территории Армении были найдены изображения сельского хозяйства (7,5 тыс. Лет) и винодельческого объекта (6 100 лет), самая старая кожаная обувь в мире (5,500 лет), обсерватория неба «Караундж» или «Зорац Карер» (7,5 тыс. лет), и много другое.

Индийское издание «The Economic Times» представило статью про Армению, где автор проводит экскурсию по территории нашей страны, красиво описывая ее достопримечательности.

По мнению автора, ереванский пейзаж цвета миндаля и архитектурный комплекс Каскад выглядит завораживающим.

«Армения со своими идиллическими достопримечательностями, монастырями, журчащими ручьями, лазурными озерами как с картинки. Будучи одной из колыбелей мировой цивилизации, Армения — первая страна в мире, которая официально приняла христианство как государственную религию в 301 году. Страна, которая окружена сильными соседями (Турция, Грузия, Азербайджан, Россия и Иран), также находится на геополитическом и культурном перекрестке»,- говорится в статье.

Вся Армения представляет собой огромный музей под открытым небом, рукотворные экспонаты которого были созданы десятки и даже сотни тысяч лет назад. Эта страна и ее цивилизация традиционно считаются одной из древнейших в мире. И, как показывают новые открытия, сделанные в Армении, само возникновение мировой цивилизации не только уходит вглубь истории на много тысяч лет, но и уровень ее развития был гораздо выше и удивительнее, чем это считали раньше

Պետական կառավարման ձևերը

Միապետությունը կառավարման այնպիսի ձև է, որը բարձրագույն պետական իշխանությունը իրականցնում է միանձնյա և, որպես կանոն, փոխանցվում է ժառանգորդին: Առանձինպետություններում (Վատիկան) իշխանությունըօգտագործվում է ցմահ, իսկ մի քանի երկրներում(ԱՄԷ, Մալազիա) սահմանվում են իշխելուժամկետներ: Միապետությունները լինում ենբացարձակ (անսահմանափակ) ևսահմանադրական (սահմանափակ): Բացարձակմիապետությունը բնորոշ է հին աշխարհին և ուշմիջնադարին: Կառավարման այդ ձևըպահպանվում է Հարավ—Արևելյան Ասիայի ևՄերձավոր Արևելքի մի քանի երկրներում (Բութան, Բրունեյ, Օման, Կատար): Բացարձակմիապետություններում օրենսդիր մարմինըմեկուսացված է գործադիր իշխանությունից, կառավարությունը կազմվում է միապետի կողմից ևհաշվետու ու պատասխանատու է նրա առջև: 

Սահմանադրական միապետությունը բնորոշ էքաղաքարթության շրջանին, մեր օրերին: Դրաօրինակ կարող են լինել Մեծ Բրիտանիան, Բելգիան, Հոլանդիան, Դանիան, Շվեդիան, Նորվեգիան և այլն: Սահմանադրականմիապետությունների բնորոշառանձնահատկությունն այն է, որ միապետիիշխանությունը սահմանփակվում է խորհրդարանիկողմից: Սահմանափակման  աստիճանից էլկաղված`առանձնացվում են խորհրդարանական ևդուալիստական միապետություններ: Խորհրդարանական միապետություններումմիապետի իշխանությունը սահմանափակվում էինչպես օրենսդիր, այնպես էլ գործադիրիշխանության ոլորտում: Այստեղ «միապետըթագավորում է, բայց չի կառավարում», քանի որօրենսդիր իշխանությունը պատկանում էխորհրդարանին, իսկ գործադիր իշխանությունը` կառավարությանը: Կառավարությունըկազմավորվում է խորհրդարանի կողմից, հաշվետուև պատասխանտու է նրա առջև: Դուալիստականմիապետություններում (ԱՄԷ, Հորդանան, Մալազիա և այլն) միապետի լիազորություններըսահմանփակվում են օրենսդրության ոլորտում, բայց գործադիր իշխանության ոլորտում` բավականշատ են: Միապետը կազմավորում էկառավարությունը, որը հաշվետու ևպատասխանատու է նրա առջև: 

Հանրապետությունը կառավարման այնպիսի ձևէ, որի պետական իշխանության բարձրագույնմարմինները ձևավորվում են ընտրություններիմիջոցով, քաղաքացիները ունեն լայն իրավունքներու ազատություններ: Այժմ առանձնացվում ենհանրապետական կառավարման երեք հիմնականտարատեսականեր` նախագահական, խորհրդարանական և խառը: 

Նախագահական հանրապետություններում(ԱՄՆ, Արգենտինա, Բրազիլիա և այլն) նախագահըմիաժամանակ միացնում է պետության գլխի ևզինված ուժերի գերագույն գլխավորհրամանատարի լիազորությունները, բացակայում էվարչապետի պաշտոնը, տարանջատված ենիշխանության օրենսդիր, գործադիր և դատականճյուղերը: Կառավարությունը նախագահի կողմիցկազմավորվում է արտախորհրդարանականմեթոդներով: Նախագահն անմիջականորենղեկավարում է գործադիր ապարատը, իրականացնում է պետության ներքին և արտաքինքաղաքականությունը: Նա ընտրվում է ընտրականիրավունք ունեցող ամբողջ ժողովրդի կողմից` ուղղակի կամ անուղղակի ընտրություններիմիջոցով, այդ պատճառով էլ իր գործունեությանհամար քաղաքական պատասխանատվություն չիկրում խորհրդարանի առջև: Խորհրդարանը չիկարող անվստահություն հայտնիկառավարությանը, նախագահն էլ իր հերթին, իրավունք չունի արձակել խորհրդարանը: Սակայննա ունի խորհրդարանի վրա ազդելու բավականշատ միջոցներ, մասնավորապես` վետոյի, խորհրդարանին ուղերձներ հղելու իրավունք, որնախագահին հնարավորություն են ընձեռում ազդելօրենսդրության իրականցման վրա: Կառավարմանայպիսի ձևը, զսպումների և հակակշիռների կայունհամկարգի առկայությամբ, ճիշտփոխհարաբերություններ է ստեղծում նախագահի ևխորհրդարանի միջև: 

Խորհրդարանական հանրապետությունում (Իտալիա, Գերմանիա և այլն) գերակայում է խորհրդարանի իշխանությունը, որը կազմավորում է կառավարություն, նշանակում վարչապետին, հրապարակում օրենքներ, հաստատում բյուջեն և այլն; Հանրապետության նախագահը համաևվում է պետության գլուխը: Նա ընտրվում է խորհրդարանի կողմից, նրա լիազորություններն ավելի նեղ են, քան նախագահական հանրապետություններում: Նա հիմնական ունի ներկայացուցչական գործառույթներ: Հետևաբար, նախագահն իր գործողությունների համար քաղաքական պատասխանատվություն չի կրում խորհրդարանի առջև: Խորհրդարանի կողմից կառավարությունը կազմավորվում է կուսակցական սկզբունքով այն կուսակցություններից, որոնք ընտրություններում հաղթել են և մեծամասնություն կազմել խորհրդարանում կամ նրա ստորին պալատում: Վարչապետի գլխավորությամբ կառավարությունն առաջնակարգ դեր է խաղում երկրի քաղաքական կյանքում: Հետևաբար, իրականացվող կուրսի և իր գործունեության համար նա քաղաքական պատասխանատվություն է կրում խորհրդարանի առջև: 

Խառը կամ կիսանախագահական հանրապետություններում (Ֆրանսիա, Ռուսաստան, Հայաստան) կառավարման այս ձևը ուժեղ նախագահական իշխանությունը զուգակցում է կառավարության գործունեության վրա խորհրդարանի արդյունավետ հսկողությանը: Նախագահը համարվում է պետության, առանձին երկրներում նաև գործադիր իշխանության գլուխը, զինված ուժերի գերագույն գխավոր հրամանատարը: Նա իր հայեցողությամբ, բայց խորհրդարանի համաձայնությամբ կարող է նշանակել վարչապետին, վերջինիս առաջարկությամբ նշանակել և ազատել կառավարության անդամներին, որոշ դեպքերում արձակել խորհրդարանը և նշամակել նոր ընտրություններ: Կարող է նաև որոշել պետության ներքին և արտաքին քաղաքականության հիմնական ուղղությունները, պետությունը ներկայացնել արտաքին հարաբերություններում և այլն: Հետևաբար, կառավարությունն իր գործունեության համար առաջին հերթին պատասխանատվություն է կրում նախագահի առջև, իսկ  այնուհետև պատասխանատու է նաև խորհրդարանի առջև: Պետբյուջեի հաստատմամբ խորհրդարնը հսկում է նախագահի կողմից կազմավորված կառավարության գործունեություը: Բացի դրանից կառավարությունը նորընտիր խորհրդարանի հավանությանն է ներկայցնում իր գործունեության ծրագիրը` խորհրդարանում դնելով իր վստահության  հարցը: Այսպիսով, խառը կամ կիսանախագահական հանրապետության գլխավոր առանձնահատկությունը կառավարության երկակի պատասխանատվությունն է նախագահի և խորհրդարանի առջև: